δε ζούμε για να σ' ακούμε ( πια)

Δε θυμάμαι με πολλές λεπτομέρειες την πρώτη συναυλία που παρακολούθησα, στο γήπεδο Ατρομήτου, κάπου στα τέλη των 80’ς , θυμάμαι όμως το πόσο όμορφα ένιωσα, θυμάμαι που γυρνούσαμε σπίτι με τα πόδια και σιγοτραγουδούσαμε ενθουσιασμένοι.
Πριν από μερικές μέρες ξαναβρέθηκα σε συναυλία που έδωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου , ο πρώτος καλλιτέχνης που είδα ποτέ live, τότε στον Ατρόμητο. Εντάξει στο μεσοδιάστημα έχω παρακολουθήσει σπουδαίες συναυλίες και έχω δει και τον Βασιλάκη αρκετές φορές αλλά δε ξέρω γιατί, αυτή η τελευταία συναυλία με έκανε να επαναφέρω στη μνήμη μου εκείνη την πρώτη φορά και εκείνη την εποχή γενικότερα..
Τότε οι συναυλίες του πραγματοποιούνταν σε γήπεδα , γεμάτα κόσμο που στριμωχνόταν κάτω από τη σκηνή και όχι όπως τώρα, σε θέατρα που το ΄80 ήταν ακόμη νταμάρια και με τον κόσμο να στριμώχνεται να βρει κανα καθισματάκι για να κάτσει.
Τότε που το κοινό του αποτελούσαν κυρίως 15χρονοι και όχι 15χρονοί με τους γονείς τους που η μόνη τους «αγωνιστική»- ροκ διάθεση είναι να υποβάλουν τα σέβη τους μια στο τόσο στον αγαπημένο τραγουδιστή των νεανικών τους χρόνων.
Τότε που η συναυλίες ήταν υπόθεση one man show που τραγουδούσε επί σκηνής 2 και 2.30 ώρες και όχι όπως έχουν καταντήσει τώρα, με τη συμμετοχή καμιά 15αριά καλλιτεχνών και το πρώτο όνομα να παίζει βίαια καμιά ώρα…
Τότε που τα τραγούδια δεν τα άκουγες μόνο αλλά τα σκεφτόσουν κιόλας, γιατί είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν και όχι όπως τώρα, που με τους στίχους τους οδηγούν το εγκεφαλογράφημα σε ευθεία γραμμή..
Τότε που ο κόσμος ντυνόταν σαν να πήγαινε σε μάχη, με μαύρα μακό τα μάρτινς και τις βέρμαχτ και όχι όπως τώρα που προετοιμάζεται σαν να πρόκειται να πάει στα καλλιστεία με μαλλί κομμωτηρίου και 12ποντα τακούνια(!!)
O tempora o mores θα μου πείτε και μάλλον δίκαιο θα έχετε αλλά εγώ προτιμώ να έχω ως ανάμνηση τις συναυλίες εκείνης της εποχής γι’ αυτό και δε νομίζω ότι θα ξαναδώ τον Παπακωνσταντίνου live. Βέβαια οφείλω να ομολογήσω πως υπάρχει κάτι που μένει αναλλοίωτο όλα αυτά τα χρόνια και αυτό είναι η υπέροχη φωνή του…

Happy thoughts

Χαρούμενες σκέψεις τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι..

Επιτέλους πήραμε σοβαρά μέτρα ( για την ακρίβεια καυτά!) για την προστασία του περιβάλλοντος. Κάψαμε ό,τι μπορούσαμε και έτσι δε θα ανησυχούμε στο μέλλον μήπως συμβεί κάτι δυσάρεστο. Τέλεια!

Ο Θ. Ηλιόπουλος με την αμέριστη στήριξη του κοινωνικού μας κράτους, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα! Ο ίδιος με μια απλή απεργία πείνας κατάφερε να χάσει τα περιττά κιλά ενώ ταυτόχρονα το κράτος κατάφερε να χάσει την αξιοπρέπεια του.

Ό,τι μπορεί κάνει το κράτος μας σε συνεργασία με τους γλυκούς μας εργοδότες για να βοηθήσει όσους «δεν τα καταφέρνουν καλά στη δουλειά». Ευέλικτα ωράρια ( 60-65 ώρες δουλειάς- μόλις!), σπαρτιάτικος μισθός για να έρθουν σε επαφή με το αρχαιοελληνικό πνεύμα, extreme sports( δηλ. κανένας κανόνας ασφαλείας για να ανεβαίνει η αδρεναλίνη). Παρόλες τις γενναιότατες παροχές μερικοί «άχρηστοι» πάλι δεν τα κατάφεραν. Κάποιοι καχύποπτοι και καλά ονομάζουν αυτή την αχρηστία εργατικά ατυχήματα, αίσχος!

Φέτος το καλοκαίρι ιδιαίτερη φροντίδα έδειξε το κράτος μας και στους μετανάστες. Επειδή αφουγκράστηκε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τους «πίεσε» να πάνε διακοπές. Όποιοι αρνούνταν με τη βία τους έσπρωχνε σε τουριστικά λεωφορεία ( μπλε, με κάγκελα) και τους μετέφερε δωρεάν σε άγνωστους ( εντελώς άγνωστους όμως) εξωτικούς προορισμούς..

Το κράτος κατάλαβε ότι είμαι σπάταλη και κάνει ότι μπορεί για να με βοηθήσει…ο μισθός μου φτάνει μόνο για το δάνειο και τους λογαριασμούς… ουφ! Ευτυχώς, γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να ξοδέψω χρήματα σε άχρηστα πράγματα όπως τροφή, ρούχα, θέατρο, βόλτες με φίλους κλπ .

Επειδή βαρέθηκα την επικοινωνία μέσω τηλεφώνου, μεηλ, μσν, facebook, twitter, my space, hi5 κλπ, κατουρήθηκα από τη χαρά μου όταν κάποιος προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί μου με παλιό, παραδοσιακό τρόπο, μέσω ΕΛΤΑ! Η εφορία μου έστειλε γράμμα , κάτι για ΕΤΑΚ μου έλεγε…. μάλλον θέλει να αλληλογραφούμε, να γνωριστούμε καλύτερα, χμχμ ….ίδωμεν..

Επιστρέψαμε όλοι στην πόλη και είμαι πολύ χαρούμενη! Όχι πια άδειοι δρόμοι, όχι πια παρκάρισμα στο κέντρο. Τώρα επιτέλους μπορείς να κάνεις γνωριμίες στους μονίμως μποτιλιαρισμένους δρόμους ανταλλάσσοντας χριστοπαναγίτσες και μετά από τη δουλειά κάνεις και τη γυμναστική σου, καθώς το αυτοκίνητο το παρκάρεις κανα μισάωρο από το σπίτι σου. ( και τουλάχιστον μετά από ένα μισάωρο αναζήτησης) Χλιδή!!

Αχ, τι καλά! Επιτέλους τελειώνουν οι διακοπές και αρχίζει η δουλειά! ( θερμόμετρο γρήγορα και τηλέφωνο κάποιος στον ψυχίατρο!)